Wielki prostokąt z wysokimi ścianami, wypełniony piaskiem. W środku około 40 leżaków i cztery palmy, które skojarzyły mi się z drapakami dla kotów. I ja bez slipów. Ale najbardziej skrępowany poczułem się tuż przed wejściem na łódzką plażę naturystów. W jej bezpośrednim sąsiedztwie wylegują się "normalni" klienci samorządowego kąpieliska: wyobrażałem sobie, że myślą o mnie "dziwak"…

Spocone ze stresu dłonie, powtarzające się w głowie jak mantra słowa: "co ludzie pomyślą" i przyspieszone bicie serca. Zdjęłam bieliznę i położyłam się na ręczniku. "Nie rozglądaj się i nie rób zdjęć" — przypomniałam sobie punkty z listy zasad plaży naturystów, którą przeczytałam wcześniej w internecie. Początek nie był łatwy, ale gdy wbiegłam do morza, poczułam... wolność, jakiej nigdy wcześniej nie czułam.